Radosna refleksja na temat blogowego świata

foto Ziem

Żeby nie było , że jestem marudząca i pełna pretensji i żeby równowaga była, dziś będzie o tym, co mnie w blogowym świecie urzekło i że jednak pisanie sprawia mi wielka radość:)

Mój poprzedni post był rodzajem prowokacji, spontanicznie napisałam dość zadziorny tekst, który rósł we mnie od jakiegoś czasu i w końcu dżem mirabelkowy sprawił, że mi się ulało. Musiałam po prostu to z siebie wyrzucić. Ilość komentarzy potwierdziła, że problem istnieje, ale ilość komentarzy potwierdziła również coś zupełnie innego, mianowicie , że mnóstwo w blogowym świecie również osób mądrych, wrażliwych i życzliwych. 

Tym razem chciałam napisać o  plusach pisania bloga. Jestem blogerką niespełna pół roku nie mam więc wielkiego doświadczenia, nie uważam się też za autorytet w tej dziedzinie, ale zdążyłam już zaobserwować pewne zjawiska i prawidłowości. Parę rzeczy mnie wkurza a jest to, oprócz edytora tekstów bloggera,  infantylizm i bylejakość. Ale coż jak to w życiu - głupich rzeczy czytać nie muszę i nie muszę też na głupie komentarze odpowiadać.

Jedna z blogowych koleżanek po moim ostatnim poście, który przelał u niej czarę goryczy oraz licznych niemiłych doświadczeniach, zablokowała możliwość komentarzy w ogóle. Musiała bowiem borykać się z uwagami chamskimi i obraźliwymi, tak że pisanie bloga stało się dla niej źródłem stresu  a nie radości. Całe szczęście jednak, że nie zaprzestała pisania w ogóle:) . Zdaję sobie sprawę, że mnóstwo w internecie chamstwa i łatwo kogoś wulgarnie skrytykowąć zachowując anonimowość. Mnie to jeszcze nie dotknęło, choć pewnie wszystko jeszcze przede mną. Raz jeden jakiś przypadkowy anonim napisał, że jestem śmieszna i nakręcam przemysł farmaceutyczny, pisząc, że dieta nie ma nic wspolnego z trądzikiem ( bo nie ma do cholery:) i jestem o tym absolutnie przekonana) i już było mi przykro. Mam jednak nadzieję, że opatrzność mnie przed tym uchroni a już wielokrotnie się przekonałam, że jestem obdarzona wyjątkowym szczęściem spotykania na swojej drodze ludzi ciekawych i nietuzinkowych. Z tego też powodu bardzo szybko pisanie bloga pozwoliło mi takich własnie ludzi poznać. A mój ostatni refleksyjny post spotkał się z tak dużym odzewem osób mądrych i wrażliwych, że śmiem twierdzić, że i tutaj owo szczęście mnie nie opuszcza:)

Piszę dla siebie, bo pisać lubię, traktuję to też jako rozwój własny i szkolenie warsztatu. Ale przede wszystkim piszę dla innych. Po to, aby podzielić się własną wiedzą (piszę zawsze z pamięci- nie korzystam z żadnych materiałów), komuś pomóc, kogoś zainspirować. Piszę też by pochwalić się tym, co mnie uszczęśliwia (np. Młynkiem ) i sprawia satysfakcję i żeby trochę poplotkować też stworzyłam ten blog:).

W każdym razie piszę i pisać nie przestanę i będzie głownie kosmetycznie, ale osoby zainteresowane muszą mi wybaczyć wtręty o Młynku, podróżach i kocie czy architekturze wnętrz:)

Dzięki blogowi poznałam kilka wspaniałych kobiet i jest ich już co najmniej cztery J. Dziękuje zatem Jo za dzielenie się swoim widokiem na obelisk, za wrażliwość, ciepło i cudownie barwny język oraz życzliwe komentarze. Dziękuję Moni za "Czytanie"- dzięki niej nie wydaję już pieniędzy na nic niewarte bezcelry a na książki ciekawe i wartościowe. Jej blog jest dla mnie nieustającą inspiracją i dziękuję jej też za” Pasję według Hanki”. Dziękuję Basi za przemiła prywatną korespondencję- nie umiem już zasnąć bez maila od niej i za zaproszenie do Pragi z którego na pewno skorzystam. Dziękuję również Stuli za mnóstwo ciepłych słów i arcyciekawą pracę na temat AZS oraz odżywkę Khadi i jeszcze Marzycielce dziękuję za  śliczną torbę J

Blogowy świat zatem jak każdy ma swoje wady i zalety i wciąż uważam, że zalet jest znacznie więcej:) 

Dziękuję wszystkim za mądre i ciekawe komentarze.