Azjatycka pielęgnacja magia, czy ściema?

Często pytacie mnie o koreańską pielęgnację, po przeczytaniu "Sekretów urody Koreanek" Charlotte Cho mogę się już wypowiedzieć i powiem krótko, jest to kolejny sposób na zwiekszenie sprzedaży kosmetyków. Czytając książkę, która jest zresztą naprawdę ciekawa, z każdą stroną nabierałam coraz większego przekonania, że coś tu nie gra, a kiedy trafiłam (za pośrednictwem bloga 1001 pasji) na ten artykuł klik, wiedziałam już co dokładnie. Ania znana jako Dwa Koty, która mieszka w Japonii twierdzi, że azjatycki rytuał urodowy nie istnieje i jest tylko kolejnym pomysłem na sprzedaż produktów:


"Kiedy zachodnie fanki “azjatyckiej pielegnacji" mowia o tejze pielegnacji, nie zdaja sobie sprawy z tego, ze ta pielegnacja w rzeczywistosci nie istnieje. To, co one praktykuja, to nic innego jak pielegancja oparta na trendach kosmetyczno-urodowych spopularyzowanych przez idolki k-popowe i wymyslonych przez PRowcow firm kosmetycznych z jednym jedynym celem na mysli - aby sprzedawac produkty."

Warto zapoznać się z całym artykułem, który jest dostępny również w języku polskim.

"Sekrety urody Koreanek" podają, że w Korei pielęgnacja jest częścią kultury i wszyscy zarówno kobiety, jak i mężczyźni bardzo dbają o urodę a największy komplement, który możemy tam otrzymać, to ten dotyczący pięknej cery. Koreański rytuał pielęgnacyjny jest wieloetapowy i składa się z 10 kroków. Nie trzeba stosować ich wszystkich jednocześnie (co często bywa źle zrozumiane) a swobodnie się wśród nich poruszać w zależności od potrzeb skóry:
1. Oczyszczanie kosmetykiem do demakijażu i olejkiem myjącym
2. Oczyszczanie kosmetykiem myjącym na bazie wody
3. Kosmetyk złuszczający
4. Tonik
5. Esencja
6. Ampułki koncentraty, serum
7. Maseczka w płachcie
8. Krem pod oczy
9. Kosmetyk nawilżający
10. Emulsja z filtrem przeciwsłonecznym

Oczyszczanie twarzy obejmuje najpierw płyn do demakijażu, potem olejek oraz żel z użyciem wody, a następnie jeszcze peeling. Dla mnie to za dużo, a doktor Adler autorka mojej ulubionej książki o skórze (klik), złapałaby się pewnie za głowę. Ona nawet filtry poleca zmywać wodą, gdyż uznaje, że resztki kosmetyków pozostałe na skórze są mniej szkodliwe niż użycie detergentu. Ja nie jestem aż taką naturalistką i uważam, że lepiej jest skórę dokładnie oczyścić z pozostałości kosmetyków oraz jej własnych wydzielin, zwłaszcza skórę, która ma tendencję do trądzika. Oczyszczanie powinno być jednak delikatne a preparat do niego użyty o fizjologicznym pH i niezaburzający prawidłowego funkcjonowania bariery naskórkowej. Myślę, że świetnie sprawdzają się w tej funkcji właśnie olejki, które są naturalnymi detergentami, albo syndety z dodatkiem masła. Warto używać ich do wieczornego oczyszczania, ale już rano wystarczy odświeżyć skórę tylko wodą, ewentualnie wodę i żelem, jeżeli po nocy zalega na niej gruba warstwa sebum, albo nakładamy wieczorem wiele kosmetyków.

Następnym etapem rytuału Koreanek są toniki, jak wiecie nie jestem miłosniczką tych nawilżających, natomaisat nie mam nic przeciwko tonikom z kwasami. Uważam też, że w momencie kiedy wiekszość prearatów kosmetycznych ma pH zbliżone do skóry, nie ma sensu ich stosować by to pH przywrócić. Od dawna współpracuję z dermatologami i wszyscy odradzają stosowanie toników w celu nawilzenia, a już szczególnie przy skórze naczyniowej i z rosacea. Woda nie wchłania się w ludzką skórę. Gdyby było inaczej, co stałoby się po kąpieli lub deszczu? Substancje nawilżające zapobiegają przeznaskórkowej utracie wody albo wyciągają ją z głębszych warstw i wiążą w naskórku. Toniki nie tylko nie nawilżają, ale wręcz mają działanie odwadniające, ponieważ każdy płyn, który odparowuje ze skóry, wyciąga przy okazji z niej wilgoć. Stosowanie toników miałoby sens, gdyby były roztworami izotonicznymi i posiadały parametry identyczne z ludzkim osoczem (och, takiego płynu sama bym chętnie używała) a niewiele jest takich preparatów, zdaje się, że o jednym wspominała skin coach w swojej książce, no i woda termalna Uriage jest izotoniczna.

Ponoć Koreanki potrafią nakładać na twarz nawet 7 warstw toniku, metoda nosi nazwę "7 skin method" a dowiedziałam się o niej z bloga Kociamber w podróży, który zresztą gorąco polecam. Osoby praktykujące ten sposób, twierdzą, że jest wspaniałym źródłem nawilżenia, dla mnie to tylko złudzenie związane z rozmiękczeniem i rozpulchnieniem warstwy rogowej naskórka na dłuższą metę wręcz szkodliwe. Rozmiękczona i zawilgocona skórna bariera nie działa prawidłowo, nic więc dziwnego, że Azjatki komunikują, że mają wrażliwą skórę znacznie częściej niż Europejki.

Kolejne kroki rytuału pielęgnacyjnego polecanego przez koreańskich specjalistów piękna, to nakładanie na skórę kilku warstw serum, esencji, ampułek i koncentratów, czego wcale nie uważam za rozsądne, zwłaszcza że różne produkty mogą mieć różne właściwości i wcale nie być ze sobą kompatybilne. Charlotte zresztą zachęca do próbowanie produktów wielu firm i mieszania przeróżnych substancji. Nie wiem, jak jest z unaczynieniem skóry u Azjatów, ale wśród Słowian bardzo często występują cery naczyniowe i z trądzikiem różowatym, którym by się takie bogactwo nie spodobało, lubią bowiem ograniczoną ilość składników. Całość trafnie podsumowała jedna z komentujących na tym blogu osób:

"Więc odpowiedz sobie na proste pytanie, jak zareaguje Twoja cera na 7-13 różnych kosmetyków, każdy z innym zapachem, każdy z inną mieszanką emolientów/emulgatorów/zapachów/substancji aktywnych; i dołóż do tego fakt czy jesteś pewna, że wszystkie substancje się ze sobą lubią, nie utrudniają wnikania innych substancji, nie dezaktywują innych substancji. Dołóżmy jeszcze szkodliwe barwniki i kompozycje zapachowe. Szama dla skóry jak nie wiem :) "Zgadzam się w pełni, nic dodać, nic ująć.

Koreańska pielęgnacja to kult nawilżania. Azjatki mają obsesję lśniącej i promiennej cery w przeciwieństwie do kobiet Zachodu, które wolą efekt matowej twarzy. Owszem, nawilżanie jest naczelną zasadą w pielęgnowaniu skóry, jednak szkodzi, gdy jest stosowane w nadmiarze. Skóra tłusta na przykład nie zawsze go potrzebuje, produkuje bowiem zbyt dużo łoju, który skleja martwe komórki, wiec te zamiast oderwać się od powierzchni, zalegają w obrąbie mieszków włosowych. Krem nawilżający tylko to potęguje i zamiast skórze pomóc, raczej jej utrudnia. Nie znaczy to, że skóra tłusta w ogóle nie potrzebuje nawilżenia, owszem wymaga go np. podczas leczenia kwasami czy retinoidami lub gdy jest udowodniona. Przy czym łuszczenie się tak częste przy tego typu cerach jest najczęściej wywołane nie przez brak nawilżenia, ale w wyniku łojotokowego zapalenia skóry o czym pisałam tutaj klik. Na pewno nie należy jej nawilżać na siłę i używać wyłącznie kremów nawilżajacych. Podstawą jej pielegnacji są preparaty o działanu mikrozłuszczajacym i regulującym o czym już zresztą wielokrotnie na tym blogu pisałam:
https://kosmostolog.blogspot.com/2014/01/schemat-pielegnacji-nawilzanie-i.html
https://kosmostolog.blogspot.com/2014/01/schemat-pielegnacji-nawilzanie-i_20.html
https://kosmostolog.blogspot.com/2014/06/nawilzanie-skory-problematycznej.html

Nawilżanie to również ulubiona kategoria europejskich producentów a krem nawilżający jest najbardziej podstawowym i najchętniej kupowanym przez kobiety kosmetykiem. Zdrowy rozsądek podpowiada, że we wszystkim należy zachować umiar i choć skóra chłonie kremy jak gąbka, to nakładanie wielu warstw nawilżacza wcale jej nie służy. Znana światowa dermatolog dr Zoe Draelos ostrzega, że może nawet prowadzić do atypii korneocytów.

Odwodnienie jest naturalnym stanem skóry, dochodzi do niego podczas odrywania się martwych komórek od jej powierzchni. Woda zawsze będzie ze skóry uciekać, gdyż narząd ten uczestniczy w regulacji temperatury i równowagi wodno-elektrolitowej organizmu. Nadmierne pompowanie w nią wody jest tak samo szkodliwe, jak zbyt duże odwodnienie. Patryk określił to kiedyś „pusta woda na zasadzie puste kalorie”. Równowaga polega na tym, aby dostarczać skórze tyle samo wody, ile z niej odparowuje.

Jako jedną z przyczyn tzw. choroby stewardes podaje się nadmierną pielęgnację skóry. Dermatoza ta objawia się wysypem zapalnych krostek dookoła ust i na brodzie, które są bardzo trudne do zlikwidowania i wyjątkowo częste wśród młodych zadbanych kobiet

W dużym uproszczeniu można powiedzieć, że koreański rytuał piękna polega na intensywnym oczyszczaniu skóry z uszkodzeniem bariery naskórkowej, następnie wpompowanie w nią wody, a na koniec odbudowaniu barierę przy pomocy przeróżnej maści emolientów. Ten schemat zresztą nie dotyczy tylko pielęgnacji azjatyckiej, choć w jej przypadku jest wyjątkowo rażący, ale każdej nadmiernej troski o skórę. W tej chwili większość kobiet skarży się na ściągnięcie po myciu, interpretując to jako objaw suchości. Prawda wygląda tak, że każdy kosmetyk, który jest emulsją, czyli zawiera emulgatory, łączy się z naturalnym skórnym łojem i podczas mycia, wypłukuje go ze skóry. Doktor Adler też to zaobserwowała: „Przemysł kosmetyczny [...] sprzedaje nam te wszystkie produkty odpowiedzialne za katastrofę ekologiczną naszej skóry, lecz także od razu opracowuje nowe, za pomocą których możemy uporać się ze spowodowanymi przez siebie szkodami”. 

Kolejną rzeczą, która uderzyła mnie w „Sekretach urody Koreanek” jest bardzo mały nacisk położony na kwasy, które są dla mnie podstawą pielęgnacji, szczególnie skóry problematycznej i starzejącej się, choć ponoć Koronki się nie starzeją, więc może nie potrzebują kwasów:) Charlotte Cho wspomina raz czy dwa jedynie o kwasie glikolowym, kojowym i salicylowym. Tymczasem liczne źródła podają że większość Azjatów ma skórę tłustą. Sama to też zaobserwowałam pracując w aptece. Duża część Azjatów, których poznałam, miała problemy z łojotokiem i nadmiernie zanieczyszczoną cerą.

Filtrom UV Charlotte zadedykowała cały rozdział, ochrona przed promieniowaniem słonecznym jest niezwykle istotną częścią azjatyckiej rutyny pielęgnacyjnej. Można śmiało powiedzieć, że to właśnie obsesja jasnych cer jest prawdziwym sekretem urody Koreanek oraz zapewne dobre geny:) Azjatyckie kremy z filtrami są bardzo cenione na całym świecie i myślę, że można zawierzyć ich producentom, bo naprawdę specjalizują się w tworzeniu skutecznej ochrony i lekkich formuł. Wiem, że bardzo lubicie azjatyckie kremy promieniochronne, bo często je polecacie w komentarzach. Obiecuję, że i ja się z nimi zapoznam, by podzielić się spostrzeżeniami:)

Analizie składu INCI, tak istotnej dla europejskich konsumentek, autorka "Sekretów urody Koreanek" nie poświęciła zbyt wiele uwagi. Zainteresowanie składami kosmetyków to dla mnie bardzo pożyteczny trend, ponieważ budzi świadomość. Świadomy konsument wymaga, sięga po dobre rzeczy, potrafi oddzielić ziarno od plew i nie da się omamić ładnym kartonikiem. To z kolei zmusza producentów do tworzenia coraz bardziej wartościowych produktów i unikania matactw, choć w tej kwestii ich pomysłowość bywa nieograniczona. Nie należy ślepo ufać producentom i tak, jak na drodze, stosować zasadę ograniczonego zaufania. Panuje przekonanie, że koreańskie kosmetyki są dobre, ale nie oznacza to, aby rzucać się na nie w ciemno i nie sprawdzać opinii, zwłaszcza, że również koreańscy producenci stosują wiele sztuczek i potrafią zgrabnie obejść, chociażby przepisy dotyczące INCI.

Osoby, które stosują azjatyckie produkty, zauważyły zapewne, że ich składy różnią się w zależności od rynku. Ten sam preparat produkowany na rynek koreański ma inny skład, niż dostępny w Europie, ba, ma dużo lepszy skład! Czy znaczy to, że najlepiej zaopatrywać się u źródła? Nie. Znaczy to, że przepisy w Korei różnią się od tych zachodnich i choć różnią niewiele, to jednak pozostawiają pole do manipulacji.

Według regulacji unijnych producent ma obowiązek umieszczenia na kartoniku listy użytych składników i jest to wspomniane wyżej INCI. Ingredienty należy podać malejąco, co oznacza, że składniki, których jest najwięcej umieszcza się na początku, na końcu zaś znajdują się konserwanty, kompozycje zapachowe, czy barwniki i ogólnie rzecz biorąc wszystkie składniki, których jest poniżej 1%.

W Korei jest podobnie, lecz jeżeli jakiś składnik danego kosmetyku jest złożony z kilku innych, należy wymienić je oddzielnie. Wygląda to tak, że jeśli firma stworzy własny innowacyjny kompleks i jeśli ten kompleks stanowi największą część preparatu, może być wymieniony na początku składu. Tylko że często masę owego kompleksu robią woda i rozpuszczalniki, samych zaś składników aktywnych jest jak na lekarstwo, producent jednak dumnie umieszcza je na samym początku INCI. Tworzy to iluzję bogactwa cennych składników, a w rzeczywistości ich ilość pozostaje bez wpływu na skórę. Przeraził mnie skład pewnej maski w płachcie, gdzie konserwant był na 5 miejscu INCI, a ponieważ ilość konserwantu w produkcie kosmetycznym nie może być większa niż 1%, roślinne ekstrakty, które znajdują się tuż za nim, są już w tak małej ilości, że nie mają szansy zadziałać. Oczywiście nie wszyscy producenci są tak nieuczciwi, ale należy mieć się na baczności. Po więcej szczegółów zapraszam na blog Magdy klik. Magda, popraw mnie, jeżeli coś źle zrozumiałam.

"Sekrety urody Koreanek" to również książka o Korei i jej kulturze, jednak wyłania się z niej obraz społeczeństwa bardzo konsumpcyjnego. Zamiłowanie do konsumpcji jest wielką ludzką słabością, wiedzą o tym globalne koncerny i kreując nasze potrzeby- musisz to mieć! Często ulegamy temu zupełnie nieświadomie i nawet nie zdajemy sobie sprawy jak bardzo sztuczki specjalistów marketingu wpływają na nasze decyzje. W tych czasach wolność to złudzenie a inwigilacja jest wszechobecna. Czasami czuję się jak ludzik sterowany z satelity:( Tym bardziej razi mnie tak entuzjastyczne podejście Charlotte Cho do nieumiarkowanego korzystania z życia i bezrefleksyjnego eksploatowania naszej planety. Ważne by być cool, trendi, czy jak to się teraz nazywa i co miesiąc zmieniać garderobę, bywać w modnych miejscach oraz kupować niezliczone ilości kosmetyków i innych przedmiotów a potem wszystko wyrzucać i produkować tony śmieci.
Mimo wszystko przeczytałam książkę z zainteresowaniem a do autorki poczułam dużą sympatię. Charlotte pisze lekko i ciekawie a Koreę przedstawia jako barwny kraj życzliwych i bezpośrednich ludzi, którzy mają słabość do zakupów:) Naprawdę zapragnęłam pojechać do Seulu! Magda chyba Cię odwiedzę:)

Ogólnie rzecz biorąc kosmetyki azjatyckie są tak samo dobre, jak wszystkie inne. Znajdziemy wśród nich prawdziwe perełki, ale i mnóstwo nafaszerowanego polepszaczami badziewia. Uważam, że nie mają w sobie żadnej magii, mają natomiast sprawny marketing, któremu udało się przekonać cały świat o ich wyjątkowości. Jako były handlowiec naprawdę chylę przed tym czoła. Kosmetyk to produkt, jak każdy inny, stworzony nie dla misji a dla zysku i wydaje mi się, że każdy trzeźwo myślący człowiek, zdaje sobie z tego sprawę. Jednak jakże miło jest dać się oczarować światu cudownej egzotyki, gdzie wszyscy się uśmiechają a kobiety mają idealne, lśniące cery. Sama mam wielką ochotę sprawić sobie jakiś kolorowe koreańskie pudełeczko, jak widać nie jestem wolna od wpływów:) Zwróćcie też uwagę, że cały ten tekst nie jest krytyką azjatyckich produktów, tylko bezsensownego rytuału nakładanie ich na skórę w tak ogromnej ilości, sam zaś rytuał jest kolejną propozycją, do której nie należy podchodzić bezrefleksyjnie. 

A co Wy o tym sądzicie i jakie są Wasze ulubione azjatyckie typy?

PS Aniu, dziękuję za udostępnienie książki
PS 2 Asiu, dziekuję za próbki koreańskiech mazideł

Jeśli po przeczytaniu wszystkich moich wpisów, wciąż nie wiesz, jaka pielęgnacja będzie najlepsza dla Ciebie, zapraszam na indywidualne konsultacje przez skype. Podczas takich konsultacji odpowiem na wszystkie Twoje pytania i zaproponuję indywidualny schemat pielęgnacji cery https://kosmostolog.blogspot.com/p/dermo.html