Nie wsiądę już więcej na ten cholerny motor!

Wróciliśmy z Albanii w ubiegłym tygodniu i wciąż nie mogę znaleźć natchnienia by o tym napisać. Cóż była to na pewno wielka przygoda. Czy mi się podobało? Tego jeszcze nie wiem, potrzebuje czasu i dystansu, żeby ocenić. W każdym razie jestem szczęśliwa, że żyje…

Zdarzyło się to, kiedy wracaliśmy. Jechaliśmy z Chorwacji do Wiednia. Mieliśmy już za sobą jakieś 700 km, było późno, byliśmy zmęczeni i chcialiśmy jak najszybciej znaleźć się na miejscu. Uciekaliśmy przed deszczem, ale w austriackich górach w końcu nas dopadł. Generalinie staramy się nie jeździć w tak złych warunkach atmosferycznych, ale było już ciemno, było zimno i do cholery chcieliśmy już być w ciepłym domku.

No wiec pruliśmy 120 autostradą, deszcz lał się strumieniami a miejscami mgły ograniczały widoczność do kilku metrów. Wpadlśmy w poślizg, motocykl zachwiał się gwałtownie i Ziemek na jedna małą chwilę stracił nad nim panowanie. Już widziałam jak wylatujemy w powietrze, widziałam jak leżę na drodze z roztrzaskaną czaszka i przejeżdża po mnie tir…Poprzedniej  nocy śniło mi się, że jestem asystentką Kaczyńskiego- wiedziałam, że nie wróży to nic dobrego. Jakimś cudem jednak  Ziemkowi udało się wyprowadzić motocykl na prostą i dojechaliśmy szczęśliwie do Wiednia, ale kurwa mać nie wsiądę już na tę cholerną maszynę!