Puste miejsce przy stole

Lubię przedświąteczny czas. Tę atmosferę wielkiego oczekiwania, kiedy dom pięknieje z godziny na godzinę, salon zaczyna pachnieć lasem a ludzie z życzliwym uśmiechem wołają do siabie Wesołych Świat! Lubię też barszcz, kapustę z grzybami i jeszcze lubię, kiedy dzień staje się coraz krótszy i szybko zapada rozświetlony milionem malutkich światełek zmrok.

Pamiętam emocje, kiedy jako mała dziewczynka czekałam na pierwszą gwiazdkę. Byłam ubrana w odswiętną sukienkę i nasłuchiwałam z wypiekami na twarzy, czy krowy w obórce mówią już ludzkim głosem. A dookoła był tylko las, bo dorastałam w lesniczówce. Pamiętam też babcię krzątająca się przy piecu i kopyścią odganiającą łakomczuchy oraz przebranego za Świętego Mikołaja dziadka. Później już były Wigilie mojej mamy i magiczny nastrój, który potrafiła stworzyć, nawet, kiedy ledwo wiązaliśmy koniec z końcem, a ojciec od rana chodził pijany. To nie były idealne, designerskie święta z drogimi prezentami i perfekcyjnie wystylizowanym bożonarodzeniowym drzewkiem, ale były najlepsze na świecie!

Mamo, dziękuje Ci za te wszystkie święta! Za choinkę z lampkami nie od kompletu i skromny stół, za pierwszy dezodorant Fa i niezapomnianą „Historię sztuki w zarysie”- mój najlepszy prezent. Już nie zasiądziesz z nami przy stole, a ja zapomniałam Cię zapytać o tyle rzeczy. Chociażby ile jajek mam dodać do biszkoptu, jak długo powinna się dusić kapusta i dlaczego Twój barszcz miał zawsze taki piękny kolor? Nic mi się nie udaje, ciasto przypalone, nie kupiłam majonezu do sałatki a Cholerny Kot wciąż plącze się pod nogami. No przecież zaraz się przewrócę!

Odwołuję święta! Wkurza mnie cały ten cyrk z tabunem podrabianych reniferów i fałszywie zawodzących Mikołajów. Już dawno święta zostały odarte ze swojej istoty a zamieniły się w misterium konsumpcji i orgię zakupów. Znosimy do domu tony niepotrzebnych rzeczy, które zaraz po świętach trafiają do kubła i powiększają rzekę śmieci, w których toniemy po uszy.

Najbardziej jednak nie lubię świąt za cierpienie niewinnych zwierząt. Tak, bo karp to nie tylko potrawa na wigilijnym stole, ale żywe stworzenie! Już samo odławianie i transport to dla niego wielki stres, a potem zostaje jeszcze bezrceremonialnie spakowany do plastikowej siatki- żywa, oddychająca istota! Proszę, nie kupujcie żywych karpi, nie powiększajcie i tak już wielkiego cierpienia biednych ryb!

No i tak właśnie wyglada mój podupadający przedświąteczny duch. Mimo wszystko trzeba się będzie ubrać, umalować i z zarumienionymi od retinolu policzkami, usiąść przy stole. W tym roku spędzam święta z przyjaciółmi. Wiem, że Zuzanna zaradzi na moje smutki pysznym ciastem a Mariusz już od progu będzie się głośno śmiał i podrapie mnie zarostem. Będzie też mój mężczyzna Ziem, który znów obdaruje mnie prezentem, z którego potem sam skorzysta, może dostanę w tym roku... wiertarkę?

Cudownych Świąt Kochani, niech wigilijna kolacja ukoi Wasze smutki i niech to będą najpiękniejsze święta, jednak nie piękniejsze od przyszłorocznych, bo zawsze warto na coś czekać. Cieszcie się rodziną, poświećcie jej jak najwięcej czasu, bo najważniejsza jest miłość. A już zupełnie na koniec powtórzę życzenia, które niedawno usłyszałam, niech Wasze życie będzie tak barwne i udane jak na Facebooku ;)

Ziemolina