Basia i Izotek, czyli na trądzik potrzeba mężczyzny

Właściwie to chciałam napisać o rożnych metodach złuszczania, ale przeczytałam to klik

Basię poznałam w blogsferze i była to  miłość od pierwszego wejrzenia:) Basia pisze blog o swoich zmaganiach z trądzikiem- o prawdziwych zmaganiach.  Nie o kilku krostach na brodzie i czole, z powodu których histeryzują niektóre nastolatki. Ta radosna i niezwykle ciepła dziewczyna została naznaczona jedną z najcięższych postaci trądziku. Na blogu opisuje swoją walkę i swoje życie z tym schorzeniem. Pisze o odrzuceniu przez otoczenie, izolacji, głupich docinkach i uśmieszkach ślicznych dziewczyn o gładkich buziach o arogancji, która może charakteryzować tylko ludzi, którzy nigdy nie mieli problemów ze skórą. Pisze językiem prostym i bez egzaltacji, w którą ja właśnie wpadam, ale musicie mi wybaczyć, bo jestem bardzo poruszona. W każdym razie jej historia jest tak sugestywna, że nie potrzebuje wstążeczek i koronek. Podaje oczywiście wiele metod leczenia trądziku, ale najbardziej poruszające są jej wspomnienia z lat szkolnych. Czytając je wielokrotnie się wzruszyłam ale i porządnie wkurzyłam (oj chciało by się użyć mocniejszego słowa, ale to bardzo kulturalny blogJ ), wkurzyłam na ludzką ignorancję, chamstwo i najzwyklejszą głupotę. Któregoś razu pani nauczycielka upokorzyła ja na forum klasowym, mówiąc, że jej pryszcze są wynikiem brudu i zaniedbań higienicznych!!!!!!!!!????????????

Pomimo tak traumatycznych przeżyc Basia wyrosła na piękną i wartościową kobietę. A może właśnie dlatego? Bo taką mądrość i empatię dają tylko ciężkie przeżycia.... i gdyby nie zło, które nas spotyka, nie umielibyśmy docenić szczęśliwych chwil...

Piszemy do siebie codziennie, bardzo się zaprzyjaźniłyśmy. Patrząc na jej rozęśmiana buzię i czytając o cieście czekoladowym nie zdawałam sobie zupełnie sprawy, że gdzieś za tymi niebieskimi oczami wciąż czai się strach...

Dlatego poczułam się jakbym dostała obuchem w łeb (a swoją drogą co to jest ten obuch?), kiedy przeczytałam, że Basia po raz drugi wchodzi do tej samej rzeki i decyduje się na ponowną terapię Izotekiam.

Osoby, których problem trądziku dotyczy zapewne znają tą nazwę, dlatego tylko króciutko przypomnę.  Izotek a także Acnenormin, czy w orginale Reacutan to retinoid podawany doustnie- izotretinoina. Lek bardzo kontrowersyjny i budzący wiele obaw, ale i wiele nadziei- podawany przy bardzo ciężkich postaciach trądziku. Mający chyba tyle samo wielkich zwolenników, co zaciekłych krytyków. Lek o bardzo licznych i poważnych skutkach ubocznych- teratogenny, fotouczulający, mogący uszkodzić wątrobę a także wzrok, depresjogenny. Izotretinoina niszczy gruczoły łojowe, hamując ich wzrost- charakterystyczne dla osób w czasie kuracji są maxymalnie wysuszone, popękane usta oraz różowawa, bardzo wrażliwa skóra. Lek nie jest inteligentny więc wysusza nie tylko miejsca objęte trądzikiem ale i resztę organizmu. Cała skóra jest w trakcie kuracji skrajnie sucha i ściągnięta, wysuszone są również  śluzówki. Kilka lat temu kiedy Reakutan pojawił się na rynku, lekarze podchodzili do niego z dużym dystansem.  W tej chwili jego popularność znacznie wzrosła, gdyż wielu pacjentów znosi kuracje dobrze a większość skutków ubocznych nie występuje, albo przynajmniej mija po kuracji.

Jedno jest pewne- przed zastosowaniem tak poważnego środka trzeba się naprawdę dobrze zastanowić 

Izotek jest preparatem, który może wyleczyć trądzik raz na zawsze. No właśnie może.  Ale czy musi? Czy warto decydować się na tak inwazyjne leczenie nie mając 100% gwarancji sukcesu? Zawsze zastanawiało mnie, dlaczego lek jednym pomaga a innym nie. Bywa tak, że pół roku do 2 lat po kuracji trądzik znów wraca...

Decyzja Basi była bardzo przemyślana. Specjalnie z Pragi przyjechała do maleńkiego Leszna, by spotkać się z dermatologiem, którego poleciła jej koleżanka. Koleżanka ostrzegła ją też, że pan doktor jest osobą dość kontrowersyjną. Kiedy obejrzał cerę Basi stwierdził bez ogródek- tragedia...zapytał o dotychczasowy przebieg leczenia. Basia stosowała już izotretinoine, ale trądzik powrócił i wtedy dermatolog niczym jakiś jasnowidz zadał pytanie ”A czy przypadkiem nie była pani leczona przez kobietę?” owszem...Ponoć kobiety bojąc się poważnych skutków ubocznych Izoteku, zapisują zwykle swoim pacjentom niższą dawkę, dawkę, która nie niszczy jednak całkowicie gruczołów łojowych i dlatego trądzik wraca. Gdyby pani doktor zapisała wtedy Basi dawkę wyższą i dłuższy okres leczenia, dziewczyna miałaby 100% szans na wyleczenie- teraz, w trakcie drugiej kuracji ma ich już tylko 80...Szczerze mówiąc po prostu mnie zatkało a lekarz bardzo mi zaimponował.

Podniecona nowym odkryciem rozmawiałam dziś z zaprzyjaźnionym farmaceutą, który przeszedł w młodości niemalże 3 letnią kurację reacutanem (orginał).  Było to jeszcze w czasach, gdy lek był w Polsce bardzo drogi i sprowadzał go sobie z zagranicy. Pan Tomek powiedział „ Rzeczywiście coś w tym jest”. On przeszedł kuracje od dawki niższej do najwyższej i od wielu lat nie ma w ogóle problemów z trądzikiem. Po kuracji pozostał mu lekko zachrypnięty głos, który uważam zreszta za bardzo sexowny a jego skóra z tłustej zamieniła sie w suchą i dość wrażliwą.

A jaki z tego morał? Ano, że jeśli świadomi wszystkich zagrożeń, zdecydujemy się na bombę, jaką jest izotretinoina- niech to będzie bomba atomowa, nie zwykły granat.

 Życzę Ci Basiu abyś wygrała tę  bitwę i moooocno trzymam kciuki. NIGDY WIĘCEJ TRĄDZIKU! A sama się do pana doktora chętnie wybiorę, może powie mi coś nowego na temat mojego wypadania włosów...